مجنون به دانشگاه ميرود
به ليلي گفت مجنون عاشقانه كه ليلي تف بر اين دوره زمانه
وفا كردم جفا كردي به جانم دلم بردي و آزردي روانم
چرا با من چنبن نا مهرباني؟ گناهم چيست جز عشق جواني؟
مكن اي يار اين رسم وفا نيست چه ميداني كه حال و روز ما چيست؟
از آن روزي كه ديدم روي ماهت نديدم هيچ شب يك خواب راحت
ز چشمم اشك مي آيد، ز دل آه پريشان گشته ام زين عشق جان كاه
دگر كافيست جانا گريه زاري بگو پس كي بيايم خواستگاري؟
* * *
جوابش داد ليلي با قر و ناز كه اي مجنون مزاحم گشته اي باز
به جز دكتر نبوده خواستگارم تو بي مدرك چه داري انتظارم!
مرا ديدي و دل از دست دادي ولي با خود نگفتي بي سوادي
تو دائم در خيابان ها پلاسي هميشه باعث افت كلاسي
برو عشق مرا بيرون كن ازسر چه كس داده به امثال تو دختر
* * *
چو عاشق اين شنيدازدلبر خويش به زير افكند از خجلت سر خويش
ز ليلي با دلي پر درد شد دور پس از آن كرد مجنون عزم كنكور
ز چشم مردمان سالي نهان شد به غاري رفت و خرخون جهان شد
پس ازيك سال رنج وزحمت و زور گذشت او عاقبت از سد كنكور
به دانشگاه پس عزم سفر كرد برفت و ليلي خود را خبر كرد
بگفت اي دوست شد هنگام رفتن جدايي سخت خواهد بود بر من
اگر بختم دهد اي يار ياري پس از تحصيل آيم خواستگاري
به زودي باز ميگردم به سويت دو باره ميشوم مجنون رويت
* * *
ز ليلي شد جدا با وضع و حالي گذشت از رفتن او چند سالي
نه ميسي زد، نه ايميلي فرستاد نه يك نامه سوي ليلي فرستاد
همي ميرفت روز و هفته و ماه نبود از حال و روز ليلي آگاه
دل ليلي پر از غم بود و تشويش هراسان بود از ترشيدن خويش
نشسته بود و چشمانش به در بود از آن مجنون عاشق بي خبر بود
به او گفتند اهل خانواده كه اي دختر نباش اين قدر ساده
دگر مجنون نمي آيد به پيشت از اينجا رفته خنديده به ريشت!
گذشت ايام و آن مجنون نا كام نيامد سوي ليلي تا سر انجام
قلم برداشت ليلي با دلي خون چنين بنوشت بر كاغذ كه مجنون
كشيدم انتظارت صبح تا شام نه يك نامه فرستادي نه پيغام
من اينجا بي خبر از كارو بارت شنيدم طعنه بهر انتظارت
در خانه به روي خلق بستم غرور خواستگاران را شكستم
چه شد آن حرف هاي عاشقانه؟ نگفتي باز مي گردي به خانه؟
كجا رفت آن همه عشق و محبت؟ تو عاشق بوده اي ارواح عمت؟
***
ز مجنون عاشق بي صبر و تابش پس از چندي چنين آمد جوابش
كه اي ليلي چه ميپرسي زحالم كه آخر درس خوندن شد وبالم
چو دانشجو شدم خاكم به سر شد دلم از غصه ها زير و زبر شد
به دانشگاه رفتم صبح تا شب غذاي سلف را خوردم مرتب
به معده ريختم هر صبح و هر شام كباب مثل سنگ و جوجه خام
غذايي خورده ام در طول تحصيل كه با يك ذره اش جان ميدهد فيل
چه ميداني تو احوال من زار كه ميپرسي ز عشق و روز ديدار
گرفتم جزوه و خودكار دستم به پاي درس استادان نشستم
شنيدم درس ايشان را به دقت نوشتم جزوه ها را با مشقت
زمان عصر مي رفتم شتابان به سوي خوابگاه همچون زندان
اتاقي تنگ مثل لانه موش كه ميشد يافت هر جنبنده اي توش
گذشت ايام من با تيره بختي نياسودم دمي از رنج و سختي
نشد لاي كتاب و جزوه ام باز زمان امتحاناتم شد آغاز
بماندم تا سحر چون جغد بيدار نخوابيدم دمي از درس بسيار
شروع امتحان با حمد و سوره پس از پايان آن هم آبغوره
از اين ايام چون آسوده گشتم بيامد نمره ها ي هفت و هشتم
***
براي نيم نمره پيش استاد قسم خوردم به جان جد و آباد
سر استاد شد از دست من تاس نه ونيمم ولي آخر نشد پاس
برو دست از سرم بردار ليلي كه ديدم اندر اينجا رنج خيلي
ميان غصه وغم پير گشتم زعشق و عشقبازي سير گشتم
مباش از دستم اي ليلي غضبناك اگر عشقت فراموشم شده پاك
چنان با درد ها گشتم هم آغوش كه درد عشق را كردم فراموش
برو با هر كه مي خواهي صفا كن فقط ما را در اين غم ها رها كن!
درپناه حق